In het rapport stond een totaal ruptuur vermeld van de supraspinatus spier. Deze totaal ruptuur is goed te zien op de foto’s van de echo die ik opgevraagd heb. Een volledig gescheurde spier herstelt niet meer. De doorgescheurde spier is elastisch en schiet terug, waarna hij vervolgens verschrompelt. De artsen zeiden dat er een operatie moest plaatsvinden om de spieren aan elkaar te verbinden. Een eventueel herstel zou minstens een jaar duren en in 50 % van de gevallen scheurt de spier opnieuw door binnen twee jaar. De operatie stond gepland op maandag 26 oktober 2009. Ik zag hier enorm tegenop en probeerde God te vertrouwen voor een wonder.

Zo bezocht ik een dienst van Jan Zijlstra en las ik zijn boek “50 hindernissen op weg naar genezing”. Niemand voldoet hieraan, maar het gaat erom dat je bewust wordt waar je aan moet werken. Blijkbaar was het toen nog niet het juiste moment voor genezing. De tijd ging snel voorbij en er was nog niets gebeurd. Bijna wanhopig zocht ik via het internet naar genezingsdiensten en zo vond ik de aankondiging van de gebedsgenezingsavonden met Wim Kok en de C7-studenten in Zwolle.

Op vrijdagavond 23 oktober 2009 ging ik daar naar toe. Mijn vrouw werkte die avond, dus ging ik zelf met de auto. Ik stuurde en schakelde met de linkerarm. Die avond sprak Wim een gezamenlijk gebed uit voor genezing. Hij zei:“In Jezus naam, doe iets wat je niet kunt!” Ik begon mijn arm te bewegen. Wim zei vervolgens: “Er wordt iemand genezen aan zijn arm!” Ik zei toen: Dat ben ik, kijk, ik kan hem weer opheffen! Dat lukte binnen tien seconden en zonder pijn. Vier weken daarvoor had ik vele malen geprobeerd mijn arm op te heffen. Mijn hand kreeg ik toen niet verder dan schouder hoogte. In de uren die volgden op de genezingsdienst, kon ik mijn arm steeds beter bewegen. Nog dezelfde avond kon ik mijn arm volledig bewegen.

De maandag hierop volgend, om negen uur ’s ochtends, ging ik naar de chirurg. De operatie was die dag gepland om twaalf uur ‘s middags. Hij was niet onder de indruk en had overal een verklaring voor. Ik vroeg naar een nieuw onderzoek. Hij was echt nijdig en vertelde mij dat het volstrekt onmogelijk is dat een spier geneest. De chirurg waarschuwde mij dat het uitstellen van de operatie vergaande gevolgen zou hebben tot blijvende invaliditeit toe. Aangezien ik wist dat ik genezen was, zei ik dat ik die dag niet de geplande operatie wilde ondergaan. Daarop zei hij, dat hij het nog even aan zou kijken. Om te kunnen bewijzen dat de spier wel genezen was, wilde ik graag een tweede onderzoek. De arts weigerde dit, omdat ik volgens hem onmogelijk genezen kon zijn. Hij zei: “ Een tweede onderzoek wordt niet gehonoreerd!”

De wachttijd voor een echo is normaal gemiddeld drie weken. De volgende dag, op 27 oktober, haalde ik bij mijn huisarts een verwijsbrief voor een tweede onderzoek. Gelukkig kon ik dezelfde dag nog in Den Bosch ( onderzoek centrum ) terecht voor een echo bij een radioloog. Hieruit bleek dat er zelfs geen scheurtje meer te zien was in de spier, laat staan een totaal ruptuur. Ook hiervan heb ik het rapport en de echo opgevraagd, de foto’s op de echo spreken voor zich. Toen mijn huisarts dit rapport en de echo zag en mij voor de tweede keer fysiek onderzocht bleef hij maar zeggen: “Ongelofelijk, hoe is het mogelijk!” Inmiddels ben ik weer aan het werk en overal vertel ik wat Jezus voor mij gedaan heeft.

W.