Op 18 december 2009 gleed ik uit op de sneeuw waarbij ik mijn linker enkel brak. In het ziekenhuis werden er foto’s gemaakt en moest ik eerst een week in open gips en toen de zwelling was afgenomen in gesloten gips, 6 weken in totaal. Ik bleef echter veel pijn houden en kon er niet op staan. Toen het gips eraf mocht en er foto’s gemaakt werden bleek dat de breuk niet geheeld was. De aanmaak van kalk bleek onvoldoende te zijn geweest. Ik moest terug in het gips voor een periode van vier weken. Ik mocht ermee stappen maar de stekende pijn was daarvoor te hevig. Ik maakte mij dan ook veel zorgen omdat het zo slecht aanvoelde. Op zondagmorgen 21 februari 2010 ging ik naar een dienst van de christengemeente Leuven. Wim Kok gaf daar verslag van zijn reis door Nepal en India en de wonderen die God gedaan had door hem en de C7 studenten. Ik heb toen met mij laten bidden. Wim legde zijn hand op het gips en sprak een kort gebed uit. De stekende pijn verdween onmiddellijk en ik voelde niets meer. De woensdag hierna ging ik naar het ziekenhuis, het gips werd eraf genomen en ik verwachtte dat ik de hulp van mijn vader nodig zou hebben om naar radiologie te wandelen. Ik bleek echter te kunnen stappen alsof er nooit gips omheen had gezeten. Mijn spieren voelden niet slap aan en ik kon met mijn volle gewicht op mijn enkel steunen. De foto’s wezen uit dat de breuk volledig genezen was. De dokter had gezegd dat ik nog enige weken met mijn enkel in een badje zou moeten om oefeningen te doen, maar ook dat is niet meer nodig geweest. Thuisgekomen zij mijn moeder: “waarom loop jij niet op krukken?” De dag erna ben ik ook gewoon gaan autorijden zonder dat ik last had. Alleen als ik te veel gestapt heb is mijn voet nog wat gezwollen, maar ik heb geen pijn meer en kan alles weer doen met mijn voet. Ik had er ook echt geloof in, ik wist dat mijn voet zou genezen. Jaren geleden ben ik mijn geloof kwijtgeraakt maar nu zijn er veel dingen veranderd en weet ik dat Jezus mij genezen heeft.

H.